Assassin’s Creed 3 – Accipiter review

Al het goede komt in drieën, moet bij de productie van de comicserie rondom Aquilus gedacht zijn. Met Assassin’s Creed 3 – Accipiter wordt het verhaal van de Romein afgesloten als Desmond voor de derde en laatste keer een kijkje in het leven van zijn voorvader neemt. Maar hij is niet de enige Assassin die een tripje naar het verleden maakt.

Al in het eerste plaatje maken we kennis met Jonathan Hawk, een Assassin en een directe afstammeling van Accipiter. Toch sluit Assassin’s Creed 3 – Accipiter direct aan op diens voorgangers Assassin’s Creed 1 – Desmond en Assassin’s Creed 2 – Aquilus. Vanuit de perspectieven van zowel Aquilus en Accipiter wordt het geheim rondom het artefact de Ankh ontrafeld en uiteraard eindigt er hier en daar ook nog een dolk tussen iemands ribben. Ondertussen worden Desmond en Jonathan in het ‘heden’ samengebracht om de missie van hun beide voorouders voort te kunnen zetten. Het is een typisch Assassin’s Creed-verhaal dat eigenlijk zelfs weer meer tijdperken beslaat dan de Romeinse tijd en het heden. Een cryptische beschrijving misschien, maar dat past dan ook wel weer bij de serie.

Aquilus en Accipiter’s slotstuk

De nadruk ligt in dit deel meer op het verleden dan op het heden en dat is een pluspunt, want na twee teasende delen willen we nu wel eens weten hoe het met Aquilus en Accipiter afloopt. Hier wordt dan ook alle tijd voor genomen. Bovendien zoekt het verhaal nu eindelijk toenadering met de games, hoewel een echte aansluiting helaas niet gevonden wordt. Dat is ook wel logisch, aangezien we dankzij Assassin’s Creed: Revelations weten dat Desmond allang weer met hele andere dingen bezig is. Het zou ons dan ook niets verbazen als Jonathan Hawk niet zomaar geïntroduceerd wordt. De conclusie is dat deze comicserie uiteindelijk geen essentieel stukje is in de puzzel die Assassin’s Creed heet, maar wel een aardige aanvulling is op het universum en misschien wel tot meer leidt.

Belangrijke overwinning voor dit derde deel is dat er dit keer eens géén continuïteitsfouten worden gemaakt. Wat dat betreft is driemaal dus inderdaad scheepsrecht. Op de tekenstijl hebben we voor de derde keer op rij niets aan te merken en sterker nog, Defali doet zowaar wat uitspattingen op grafisch gebied met bijvoorbeeld pagina vullende tekeningen. De vormgeving van Aquilus verdient voor dit derde deel een speciale vernoeming. De Romein ziet er dankzij zijn capuchon met gespleten punt zeer indrukwekkend uit. Accipiter mag er met zijn donkere, met bont versierde outfit ook zeker wezen en doet een beetje denken aan Ezio’s voorkomen in Revelations. Het is duidelijk dat Defali voor deze afsluiting alles uit de kast heeft getrokken en Accipiter mag zich dan met recht de mooiste comic in de serie noemen. Helaas is de vertaling van deze oorspronkelijk Franse comic wederom matig, maar inmiddels zijn we haast gewend aan de kromme zinnen.

Conclusie

Assassin’s Creed 3 – Accipiter is niet alleen het laatste, maar ook nog eens het beste deel in de serie. De saga van de Romein Aquilus krijgt een zinderende afsluiting waarin het geheim rondom de Ankh wordt ontrafeld, maar ook weer plaatsmaakt voor nieuwe mysteries. Gelukkig geen mysteries door continuïteitsfouten dit keer, auteur Corbeyran heeft dit keer wél geleerd van zijn fouten. Tekenaar Defali doet nog een schepje bovenop zijn al prima tekenwerk en het enige dat de comic nog een beetje ontsiert, is de matige Nederlandse vertaling.

Assassin’s Creed 3 – Accipiter is onderdeel van de Assassin’s Creed Tijdlijn.