Assassin’s Creed: The Fall review

Een man te paard. Zijn gelaat gaat schuil onder een overhangende kap. Hij balt zijn linkervuist en prompt schiet er een verborgen mes uit zijn manchet. Maar dit is niet het Jeruzalem van 1191, of Rome ten tijde van de Renaissance. Dit is Rusland, eind 19e eeuw en deze man is Nikolai Orelov; een Assassin.

Als je dacht dat de saga van de Assassins zich beperkte tot de verhalen van Altaïr Ibn’La-Ahad en Ezio Auditore da Firenze, dan heb je het mis. De invloed van zowel de sluipmoordende idealisten, als de dictatoriale Tempeliers zijn zichtbaar in haast elk tijdperk en zo ook in het Rusland van rond 1900. Nadat de Tsaren decennia achtereenvolgend aan de macht zijn, is er verandering op komst als de lokale Assassin Order haar zinnen op de zittende Tsaar Alexander III heeft gezet. De Tsaren zouden hun macht de danken hebben aan een Piece of Eden, een object met haast goddelijke krachten dat is nagelaten door de mysterieuze, al eeuwen geleden vergane bevolking die enkel bekend staat als Those Who Came Before. De Assassin Nikolai Orelov gaat voorop in de zoektocht naar dit bijzondere object en gaat de directe confrontatie met de zittende Tsaar Alexander III aan.

Nikolai Orelov

Maar net zoals in de games is het verhaal van Nikolai Orelov slechts een herinnering, die levendig beleefd wordt door een afstammeling. In The Fall beleeft niet Desmond Miles, maar Daniel Cross het leven van zijn voorouder. Cross is een veelbewogen Amerikaan met een drugs- en drankprobleem en bovendien wordt hij geplaagd door visioenen die de herinneringen van zijn Russische voorvader blijken te zijn. Als hij in aanraking komt met de lokale Assassin Order wordt zijn leven op zijn kop gezet, maar het is niet het enige leven dat volledig zal veranderen. Want Assassin’s Creed zou Assassin’s Creed niet zijn, als er niet hier en daar een verrassende plottwist zat.

Het mag duidelijk zijn, auteur Cameron Stewart heeft goed gekeken naar de games en volgens dezelfde blauwdruk de comic The Fall opgezet. Niet alleen door gebruik te maken van twee vernuftig in elkaar gevlochten verhalen van een voorvader en diens afstammeling, maar ook door bijvoorbeeld gebruik te maken van historisch significante personages (zoals Lenin en Nikola Tesla) en het hele verhaal zo te plaatsen dat het geschiedkundig allemaal heel plausibel is. Tevens bevat The Fall enkele passages die aanvankelijk onduidelijk en verwarrend zijn, maar uiteindelijk zal alles op zijn plaats vallen en blijkt The Fall verhaaltechnisch net zo briljant te zijn als de games. Wel heeft The Fall weinig raakvlak met de games. Natuurlijk speelt het zich overduidelijk af in hetzelfde universum, maar The Fall is geen essentieel stukje in de grotere puzzel. Het is wat dat betreft te vergelijken met de glyphs uit Brotherhood; een verbreding van het universum, geen verdieping van de rode draad uit de games. Dat is ook wel weer als pluspunt te zien, want zo wordt je als fan van de games niet verplicht om The Fall te lezen; dit is fanservice op maat.

Ook illustrator Karl Kerschl verdient alle lof, want zijn tekenwerk draagt enorm bij aan de authenticiteit van The Fall. De twee verhalen van Nikolai Orelov en Daniel Cross gaan gedurende de hele comic bijzonder passend in elkaar over. Zo is er een passage waarin Cross zich in een discotheek bevind en last heeft van de dreunende bassen, weergegeven door een witte streep door beeld. Langzaamaan verschijnt hierin Orelov tegen een besneeuwde achtergrond en veranderen de dreunende beats in het geklop van paardenhoeven. Bovendien zijn er, net als in de game, enkele belangrijke en vooral onthullende momenten die ongelooflijk goed in beeld worden gebracht. Dit soort tekeningen zijn paginavullend en staan bol van de details. Leuke bijkomstigheid; door deze overdaad aan informatie op één pagina ben je als lezer dan net zo verward als hoofdpersoon Daniel Cross.

Verder slaat Kerschl met de visuele look van The Fall de spijker op zijn kop. Orelov ziet er onmiskenbaar uit als een Assassin, met zijn lange jas en rode riem. Doordat het ditmaal geen lang gewaad maar een echte parka met bontdetails betreft, valt Orelov niet uit de toon in het Rusland van eind 19e eeuw. Ook lijken Orelov en Cross, net als Desmond en zijn voorouders, als twee druppels water op elkaar hoewel met kleine details duidelijk wordt gemaakt dat Orelov meer een brave hendrik is en Cross duidelijk een getroebleerde jongeman is met piercings, een ongeschoren baardje en warrig haar.

In tegenstelling tot de games is deze comic volledig in het Nederlands uitgegeven, met vertalingen van Olav Beemer. Hoewel het Nederlands in games geen geliefde taal is, hoef je niet te vrezen dat The Fall bol staat van de tenenkrommende vertalingen; Beemer heeft puik werk geleverd. Door gebruik te maken van modern, informeel taalgebruik leest The Fall heel natuurlijk. Cross is niet vies van een scheldwoord hier en daar, terwijl Orelov en zijn tijdsgenoten iets formeler (maar niet té ouwelijk) converseren. Kortom: ook de vertaling draagt bij aan de sfeer en zorgt er bovendien voor dat The Fall lekker wegleest.

Conclusie

Assassin’s Creed: The Fall is precies zoals een comic gebaseerd op Assassin’s Creed moet zijn. The Fall is verhaaltechnisch precies zo opgezet als de games en daardoor voelt de comic direct aan als een echt Assassin’s Creed-product. Fascinerende elementen van het verhaal van de games, zoals het feit dat het (met wat fantasie links en rechts) precies in de waargebeurde geschiedenis past door bestaande personages en gebeurtenissen, zijn overgenomen en zorgen ervoor dat The Fall net zo interessant is als de games. De tekenstijl brengt dit verhaal en dan met name de plotwendingen op een bewonderenswaardig goede manier tot leven en zelfs op de Nederlandse vertaling valt niets aan te merken. Het enige dat ontbreekt, is de thematische soundtrack van Jesper Kyd. Maar die kun je natuurlijk ook zelf neuriën.

Assassin’s Creed: The Fall is onderdeel van de Assassin’s Creed Tijdlijn.