Borderlands: Origins review

Origins. Oorsprongen. Aanvang, begin, ontstaan, aanleiding, herkomst. Een beetje door de woordenboeken in huis bladeren en je weet precies wat origins betekent. Het is alleen zo jammer dat Borderlands: Origins zich daar helemaal niets van aantrekt. Het is alsof men een idee had, meteen de titel bedacht en achteraf er niet aan gedacht heeft de titel te veranderen. Oeps.

Naar de bus

Borderlands: Naar de Bus. Kijk, dát zou nog een eens een titel zijn die de vier verhalen in deze Borderlands-comic perfect zou beschrijven. De comic draait namelijk om de vier Vault Hunters uit de eerste game – Roland, Lilith, Mordecai en Brick – maar in plaats van hun origin story te vertellen doet de comic eigenlijk niet meer dan in een paar korte flitsen laten zien hoe elk van de vier Vault Hunters in de bus van Marcus, het beginpunt van de eerste game, belandt.

En hoewel je zou kunnen beargumenteren dat dat ook best leuke dingen op zou kunnen leveren, omdat we het toch echt over het prettig gestoorde Borderlands-universum hebben, wordt al snel duidelijk dat de comic hele andere plannen met de lezer heeft. Zonder alles te verklappen zou je met twee woorden de hele comic kunnen omschrijven: verraad en Sirens. Lilith maakt in Borderlands: Origins nog maar eens duidelijk dat ze toch echt een Siren is, want dat wisten we tenslotte nog niet, terwijl in de verhalen van Roland, Mordecai én die van Brick verraad centraal staat.

Gaap

Geloof het of niet, maar dit blijkt uiteindelijk nog saaier dan het klinkt. Lilith doet gedurende haar verhaal echt helemaal niets. Ja, ze vertelt wat over Sirens terwijl ze op een barkruk zit, maar daar blijft het ook echt wel bij. Rolands verhaal draait om verraad, maar daadwerkelijk laten zien hoe de grote slechterik wordt aangepakt laat men voor het gemak maar achterwege; een tijdsprong naar de bus en een subtiele hint naar de ondergang van de slechterik vond men voor Borderlands: Origins boeiender. Een paar gevechten erbij tekenen was vast te duur. In het verhaal van Mordecai gebeurt ook al helemaal niets. In de 22 pagina’s die het verhaal van Mordecai telt zien we hem welgeteld één hele keer vechten, even de hulp van Bloodwing inroepen en de rest van de pagina’s verwond in de armen van een ander een paar mijl lopen en met wat mensen praten. Mordecai’s verhaal is daarbovenop ook nog eens ontzettend voorspelbaar. Zelfs het verhaal van Brick, de overly manly man die alles kapot ramt met zijn vuisten en het niet eens is met enkele beslissingen van zijn bende, weten ze zo te brengen dat je er van gaat gapen.

Gieren en brullen

Dat de verhalen saai overkomen komt niet alleen doordat er geen fluit gebeurt, ook verwoede pogingen om de humor van Borderlands in de comic te verwerken mislukken vaker wel dan niet. De aanwezige subtiele humor is op momenten heel aardig, maar er zijn heel veel plekken in de comic waar men voor het gemak alle grappen vergeet. Een sadistische klootzak is daardoor in Borderlands: Origins een sadistische klootzak en niet een sadistische klootzak met een goed gevoel voor cynisme.

Gelukkig is er nog wel wat positiefs op te merken over Borderlands: Naar de Bus. De comic kent namelijk een hele aardige tekenstijl. Toegegeven, door het ontbreken van goede verhalen en een aantal typische Borderlands-trekjes krijgt het geheel een hele andere feel, maar het kijkt best aangenaam. De tekst zal je misschien in slaap sussen, maar als je wakker wordt met de comic aan een van de wangen vastgeplakt zijn er best aardige plaatjes te bekijken.

Conclusie

Een comic rondom Borderlands had (of is dat heeft?) zoveel potentie, maar als je met de titel al een verkeerde indruk maakt is je lot snel bezegeld. Borderlands: Origins heeft werkelijk niets met de origine van de vier Vault Hunters uit de eerste game te maken. De vier delen van de comic vertellen eigenlijk alleen wat er voor de vier personages voorviel voor zij de bus van Marcus binnenstapte. En daar heeft niemand wat aan. Wat fans willen weten is waar de personages vandaan komen, waarom Brick graag met de handen vecht, hoe Mordecai aan Bloodwing komt, waar Roland zijn Scorpio Turret vandaan heeft en hoe Lilith met haar krachten om heeft leren gaan. Ook de typische Borderlands-humor – met cynische eikels, suïcidale dwergen, absurde wapens en een prettig gestoorde Claptrap – ontbreekt op veel momenten en zorgt ervoor dat je meer dan eens even op de cover zal kijken om te zien of je wel de juiste comic uit de kast hebt getrokken.