Duke Nukem: Glorious Bastard review

Wat hebben slechte woordgrappen, rondborstige vrouwen en grote explosies met elkaar gemeen? Ze zijn allemaal onlosmakelijk verbonden met Duke Nukem. De grofgebekte, overdreven gespierde machoman heeft na diverse games nu ook zijn eigen volwaardige comic, Duke Nukem: Glorious Bastard, waar deze kernelementen natuurlijk veelvuldig in terugkeren.

In Duke Nukem: Glorious Bastard bindt meneer Nukem vanzelfsprekend weer de strijd aan met aliens. Dit keer echter niet in zijn eigen tijd. The Duke reist met een tijdmachine terug naar de Tweede Wereldoorlog, als nazi’s en aliens op het punt staan de wereld over te nemen. Bovendien is er een welgevormde dame met de bijnaam French Tickler in het geding. En de combinatie van Duke Nukem, vrouwen en aliens kan maar één ding betekenen: een hoop ellende voor de aliens.

Duke Nukem ten voeten uit

Duke knalt zich in negentig pagina’s dwars door buitenaards gespuis en heeft hier en daar ook nog de tijd om de madam in kwestie te plezieren. Het is knap dat schrijver Tom Waltz Duke Nukem, toch niet het meest kleurrijke personage in de game-industrie, zo goed weet neer te zetten. Zijn arrogante gedrag, de flauwe one-liners en de permanente focus op vrouwen, bier en het slopen van aliens zijn bewonderenswaardig goed overgebracht naar deze comic zónder vervelend of echt flauw te worden. Dankzij de gedetailleerde tekeningen van Xermanico is de blonde spierbundel ook nog eens in één oogopslag te herkennen.

De humor in Duke Nukem: Glorious Bastard is niet alleen afkomstig van Duke’s one-liners, ook de typering van de andere personages zorgde dikwijls voor een grijns op ons gezicht. Het Franse accent van de lieftallige French Tickler wordt bijvoorbeeld tekstueel tot leven gebracht door ‘the’ voortdurend te vervangen door ‘ze’. Op soortgelijke wijze worden ook Duits, Brits en het Amerikaans dat in de ghetto’s van Los Angeles wordt gesproken, tot leven gebracht. Zo simpel als het verhaal is (zoals altijd niet meer dan Duke komt, ziet en schopt kont), zo briljant zijn de dialogen in deze comic.

Wel moeten we erbij zeggen dat Duke Nukem: Glorious Bastard geen comic voor iedereen is. Het stripboek bevat een overdaad aan geweld, bloed, halfnaakte vrouwen en alcohol. Bovendien neemt mr. Duke niet bepaald een blad voor de mond. Duidelijk niet bedoeld dus voor kleine kinderen, maar dat zijn de games van Duke Nukem natuurlijk ook niet. Glorious Bastard is wat dat betreft dus absoluut trouw aan de huisstijl, iets dat we altijd wel waarderen.

Conclusie

Duke Nukem: Glorious Bastard is precies wat je van een comic met Duke in de hoofdrol verwacht: een negentig-pagina durende orgie van geweld, halfnaakte vrouwen, overdreven explosies en dialogen die op de rand tussen sterke one-liners en slechte woordgrappen balanceren. Precies wat we willen dus, bij een product met de naam ‘Duke Nukem’ op de cover!