God of War: Fallen God review

Nadat Kratos het hele Griekse godendom tot vleespap had verwerkt, vond men het bij Santa Monica Studios tijd voor vernieuwing in het God of War-universum. Niet alleen de gameplay ging compleet op de schop, het werd ook tijd voor een nieuwe wereld om in te spelen: de Noordse mythologie. We zien in God of War (2018) echter niet hoe Kratos in de thuishaven van Odin en co. terecht is gekomen en wat hij allemaal heeft doorstaan om die reis te kunnen maken. Het nieuwe stripboek God of War: Fallen God belooft hier verandering in te brengen.

God van het lot

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: die belofte komt het bij lange na niet na. Op de achterzijde van God of War: Fallen God wordt trots verteld dat het nieuwe verhaal het gat tussen God of War III en de God of War uit 2018 zal overbruggen, maar Fallen God doet uiteindelijk allesbehalve dat. Het verhaal toont ons slechts een korte flits in het leven van Kratos en laat de Griekse en Noordse mythologie zelfs compleet achterwege.

In plaats daarvan vertelt het een kort verhaal over een Kratos die op een of andere manier vrede moet sluiten met wat hij in zijn verleden heeft gedaan en zijn lot maar moet accepteren. Een Kratos zien worstelen met zijn verleden doet het bij deze God of War-fan altijd wel goed, maar Fallen God gaat vooral all in als het om Kratos’ lot gaat. De schrijver is zo vastbesloten dit lot een ding te maken, dat er nul komma nul karakterontwikkeling in Fallen God te vinden is; de Kratos aan het begin van Fallen God is identiek aan de Kratos aan het einde, waardoor je je afvraagt wat het nut van het verhaal eigenlijk was.

Naar de woestijn

Een ander probleem zit hem in de locatie waar het verhaal zich afspeelt. Zoals gezegd maken de Griekse en Noordse mythologie hun opwachting niet en dat betekent natuurlijk dat het verhaal zich ergens anders moet afspelen. Zij die de laatste God of War hebben gespeeld hebben zullen bij zien van een woestijn vroeg in de comic al snel doorhebben wat er aan de hand is. Kratos is inderdaad de Egyptisch mythologie binnengevallen. Op zich een tof moment om het bestaan hiervan bevestigd te zien worden, maar Fallen God doet maar weinig met deze revelatie.

Niet elke eerste blik op een nieuwe mythologie hoeft spektakel te zijn, maar als je de Egyptische mythologie introduceert is het wel zo leuk als je er ook wat elementen uit plukt die je nergens anders vindt. Er zit wel wat Egypte in de panelen van de comic verstopt, maar niets dat ook maar effect zou hebben op het verhaal als het iets anders geweest was. Zelfs het verdwaald door de woestijn wandelen had gemakkelijk in de verwoeste en totaal onherkenbare Griekse wereld of voor Kratos totaal onbekende Noordse wereld plaats kunnen vinden.

Schreeuwlelijk

Wel leuk, is de terugkeer van de klassieke Kratos. Onze kale adonis is gedurende Fallen God altijd boos, op alles en iedereen. Dit is de Kratos die we voor het laatst zagen in God of War: Ascension. Natuurlijk kun je zeggen dat Kratos er als personage ondertussen een stuk interessanter op is geworden, maar om hem weer even flink tekeer te zien gaan, is toch een beetje nostalgisch. Het enige wat je een beetje uit deze nostalgische trip trekt, is het feit dat Kratos wel erg vaak in herhaling valt; voor het gevoel komt “damn” elke drie zinnen voorbij. Niet dat Kratos in de games constant zijn innerlijke Shakespeare toont, maar dit viel bij het lezen van de dialogen wel erg op.

Tussen kunst en kitsch

Een ander onderdeel van de comic dat positief opvalt zijn de tekeningen. Vooral de tekeningen met de mooie blauwe lucht en goed gebruik van de warmte van vlammen valt op. Er zijn hier en daar wel wat tekeningen die wat detail missen – denk aan tekeningen waar je alleen door de rode tatoeage weet dat we toch echt van afstand naar Kratos kijken – maar over het geheel genomen zit Fallen God qua tekenwerk prima in elkaar. Men heeft zelfs wat unieks gedaan met de panelen: er zijn in het stripboek geen nette rechthoekige of vierkante panelen te vinden. Bijna alles heeft scheurranden, waardoor het er soms net op lijkt of iemand alles eens kapotgescheurd heeft en alle losse delen vervolgens weer op een nieuwe pagina heeft geplakt. Toch een net iets andere kijkervaring.

De beste tekeningen in God of War: Fallen God zijn overigens niet onderdeel van het verhaal zelf, maar de covers van de losse edities, die ook in deze verzameling op zijn genomen. Elk van de covers zou je zo groter kunnen uitprinten en aan de muur kunnen hangen als poster of klein kunstwerkje.

Conclusie

God of War: Fallen God had enorm veel potentie, maar weet deze totaal niet in te lossen. Beloven het gat tussen God of War III en God of War (2018) te overbruggen en dit niet doen is één ding, maar het verhaal wat we wel krijgen voegt uiteindelijk ook niets toe aan de God of War-reeks. En dat is enorm zonde, want er zijn nog zat mysteries binnen de reeks die verkend kunnen worden. In plaats van deze mysteries in te duiken, gaat Fallen God voor een eerste snoekduik de Egyptische mythologie in, zonder dat hier iets unieks mee gedaan wordt. We moeten het in God of War: Fallen God uiteindelijk doen met grotendeels leuke tekeningen en de terugkeer van een Kratos die altijd over de zeik is. Leuk tekenwerk en een beetje nostalgie is leuk, maar daar kan een comic van een kleine 100 pagina’s niet op leunen.

God of War: Fallen God is onderdeel van de God of War Tijdlijn.