Metal Gear Solid Omnibus review

De verschillende delen van Metal Gear Solid worden om de haverklap opnieuw uitgegeven. In collecties, als remakes of HD-heruitgaves en zelfs… als stripboek. Metal Gear Solid werd in 2004 omgetoverd tot stripboek en diens vervolg, Sons of Liberty, moest er in 2006 aan geloven. Een voordeel alvast: deze comics hebben de naam Ashley Wood op de kaft staan.

Voor fans van de serie is dit al meteen reden nummer één om de Metal Gear Solid Omnibus, waarin beide verhalen gebundeld zijn, in huis te halen. Ashley Wood heeft namelijk al binnen de Metal Gear-serie de cutscenes van Portable Ops en Peace Walker verzorgd. De grauwe, ietwat abstracte tekenstijl past op een of andere manier erg goed bij het Metal Gear-universum en dat wordt weer eens bewezen in deze stripboeken. Voor degenen die Portable Ops en Peace Walker hebben gespeeld zal de tekenstijl daardoor meteen vertrouwd en authentiek aanvoelen – nieuwkomers zullen misschien even moeten wennen aan Woods penseelstreken.

Metal Gear Solid

In Metal Gear Solid keren we terug naar Shadow Moses, waar Solid Snake Metal Gear Rex moet zien uit te schakelen om de wereld te behoeden van een nucleaire catastrofe. Het verhaal wordt op veilige wijze heel trouw aan de game gepresenteerd, waarbij zelfs de meeste codecgesprekken tussen Snake en de Colonel Cambell letterlijk uit de game zijn overgenomen. Opvallend hierbij zijn de gekleurde tekstballonetjes. Om duidelijk aan te geven wie er aan het woord is worden er verschillende kleuren toegewezen aan personages, zodat de lezer een duidelijk overzicht houdt over de vele gesprekken in de comic. Een simpele, doch zeer effectieve oplossing, zeker omdat het gros van de conversaties in de comic tussen Snake en een ‘onzichtbaar’ personage zijn.

Het is dan misschien wel een beetje ironisch dat het volgen van complexe discussies in de comic zonder veel moeite lukt, maar je in de gevechtscènes al snel de draad kwijtraakt. Woods abstracte tekenstijl neemt soms wel erg extreme vormen aan en het gevolg is dat het af en toe volstrekt onduidelijk is wat er in hemelsnaam aan de gang is op een bladzijde. Iemand die de games al gespeeld heeft zal waarschijnlijk zelf wel de leegtes kunnen invullen, maar voor anderen zal dit een lastigere taak vormen.

Hoewel het stripboek ‘de veilige aanpak’ hanteert en niet veel verandert aan het bronmateriaal, zijn er wel een aantal aanpassingen doorgevoerd om het verhaal beter geschikt te maken voor een comicvorm. De Metal Gear serie staat erom bekend om zo nu en dan de vierde muur te doorbreken en voor veel fans zal het gevecht met Psycho Mantis daarvan het meest memorabele voorbeeld zijn. De comic past deze scène dusdanig aan dat het past binnen het comicformat, maar Mantis’ mindtricks worden helaas enkel uitgevoerd op Snake en niet meer op de lezer/speler. De magie van de originele ervaring raakt op deze manier een beetje verloren, wat jammer is, maar verder geen ernstige misdaad.

Metal Gear Solid: Sons of Liberty

Omnibus?
Waarom we deze twee comics in één recensie bespreken? Dat heeft een heel praktische reden: de losse comics zijn nauwelijks te vinden en kosten een godsvermogen. De Metal Gear Solid Omnibus, een bundel van beide comics, is echter een stuk eenvoudiger te vinden en kost slechts een fractie van de losse delen. In de praktijk dus een alles-of-niets-gevalletje, en daarom bespreken we in deze recensie ook alles. Overigens is de Omnibus met 550 pagina’s in pocketformaat nogal een gevaarte. Het wordt dan ook aangeraden om het boek neer te leggen tijdens het lezen om handkrampen te voorkomen.
In Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty worden we gelijk verrast met een andere manier van verhaalvertelling. Door middel van tijdsprongen en veel flashbacks wordt het narratief constant op een speelse wijze gepresenteerd en dat maakt het voor geharde spelers ook verfrissend om te lezen. De bizarre tekenstijl van Ashley Wood maakt ook weer zijn terugkeer, maar dit keer zijn de zachte, koude kleuren van het eerste deel ingeruild voor meer strakkere lijnen en een ruigere look.

Wat gelijk opvalt is dat het verhaal een heleboel aanpassingen heeft ondergaan. Sommige scènes zijn compleet verwijderd, andere zijn bij verzonnen en Snake speelt een veel prominentere rol dan Raiden, in tegenstelling tot in de game. Aan de rode draad van het verhaal is niks aangepast, maar de acteurs en het decor zijn flink door elkaar geschud waardoor deze hervertelling van de gebeurtenissen op de Tanker en Big Shell ook Metal Gear-veteranen kan verrassen. Daarnaast krijgen we ook wat beelden te zien van gebeurtenissen die wel in de game genoemd werden, maar niet getoond. Zo zijn er een klein aantal passages uit Raiden’s jeugd als kindsoldaat.

Helaas is het wederom het geval dat je al snel het overzicht kwijtraakt in de meer actievolle stukken en daarbij helpt het niet dat veel personages op elkaar lijken. Liquid, Solidus, Raiden en Ocelot lijken allemaal hetzelfde haar en gezicht te hebben, waardoor het soms onduidelijk wordt wie wie is. Ook is Raiden’s gezicht moeilijk te vergelijken met die uit de game: zijn pretty boy look is ingeruild voor een meer geharde soldatenkop. Het is duidelijk dat de kritiek op Raiden’s uiterlijk en zijn rol in de game serieus is genomen en hierop gereflecteerd is in de comicadaptie. Of dit een goed iets is of niet, ligt geheel aan de lezer, maar het is wel het vermelden waard.

Conclusie

De Metal Gear Solid Omnibus is eigenlijk als artbook al de aankoop waard, maar gelukkig weten de comics qua inhoud ook positief te verrassen. Hoewel Metal Gear Solid wel een erg letterlijke vertaling is van game naar stripboek, heeft het Woods speciale tekenstijl aan zijn zijde waardoor het alsnog een genot is om het avontuur op Shadow Moses’ opnieuw te beleven. De comicversie van Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty weet echter precies de goede balans te vinden tussen een trouwe hervertelling van de game en tegelijkertijd het verhaal te vernieuwen. Fanatiekelingen zullen daarom absoluut geen miskoop doen met het aanschaffen van deze comic, voor nieuwkomers is het echter net even iets te verwarrend om het hele verhaal goed mee te krijgen. Goed nieuws voor die bepaalde groep mensen: de games zelf zijn ook meesterwerkjes.