The Last of Us: American Dreams review

Alicia Tai

Het mag redelijk bijzonder worden genoemd dat een productie als The Last of Us is beïnvloed door gebeurtenissen uit een ‘erbij verzonnen’ comic als The Last of Us: American Dreams. Toch bleken de mensen bij ontwikkelaar Naughty Dog zo onder de indruk van Ellie en Riley’s verhaal, dat ze hier elementen van wilden verwerken in de game. Helemaal onverwachts is dat ook weer niet, aangezien creative director Neil Druckmann de comic schreef, maar het legt de lat voor deze proloog op The Last of Us in ieder geval hoog.

We kunnen een commissie verdienen voor aankopen die gedaan worden via onze links.

Rebellie

In The Last of Us: American Dreams zien we hoe Ellie wordt afgezet bij een militair weeshuis. De infectieplaag heeft Amerika in een rap tempo verslonden en daarmee vermoedelijk ook Ellie’s ouders. Ellie heeft echter geen zin in het eentonige leven binnen het weeshuis en uit dat door vooral veel herrie te schoppen. Binnen een mum van tijd is ze al betrokken bij knokpartijtjes en heeft ze de aandacht gekregen van de grootste pestkoppen, zoals Riley. De autoriteiten zijn alleen minder gecharmeerd van Ellie’s tegendraadse uitspattingen en zadelen haar al gelijk op met corveedienst. Wanneer Ellie haar rivaal Riley ziet ontsnappen uit de militaire basis kan ze haar rebelse hormonen niet meer onderdrukken en gaat ze mee.

Uiteraard verloopt hun avontuur niet helemaal vlekkeloos. Geïnfecteerden lopen buiten de beschermde gebieden vrij rond en bovendien woedt er al tijden een oorlog tussen de Fireflies en het plaatselijke leger, een strijd die iedere dag nieuwe levens eist. De sombere sfeer die in de game constant aanwezig is komt daarmee net zo sterk naar voren in de comic. Er moeten moeilijke beslissingen gemaakt worden en de lezer wordt er weer eens aan herinnerd dat de mensheid lang niet meer zo vredelievend is als vroeger.

Hoewel de cartooneske tekenstijl van het stripboek bij lange na niet lijkt op het grauwe realisme van de game, weet illustrator Faith Erin Hicks toch op een of andere manier dezelfde sfeer na te bootsen. De tekeningen zijn op zich vrij simplistisch, maar barsten toch van de details waar dat nodig is. Vooral emotie is belangrijk in een The Last of Us-verhaal en bijvoorbeeld Ellie’s grote ogen weten die emoties goed te uiten. Als kers op de taart voelen de personages ook nog eens heel ‘echt’ aan en zijn vooral Ellie’s sarcastische opmerkingen leuk en goed getimed. Ook Riley kent een bijzonder goede karakterontwikkeling. Hoewel zij geïntroduceerd wordt als vervelende etterbak, kun je tegen het einde van de comic alleen maar met haar meeleven. Op een langzame en natuurlijke wijze groeit ze in de comic dus uit tot de persoon zoals ze wordt beschreven in de game.

Link met de game

Daarmee komen we bij de grootste troef van The Last of Us: American Dreams: die verwevenheid met de game. Iemand die een beetje heeft opgelet tijdens het spelen van de game zal tijdens het lezen van deze comic meer dan eens een grijns op het gezicht krijgen vanwege de subtiele knikjes naar de game. Zo wordt bevestigd dat Ellie inderdaad al eens eerder op een paard heeft gereden en komen we iets meer te weten over het mes dat ze altijd bij zich draagt. De comic zit vol met dit soort kleine details waardoor American Dreams een echte aanvulling op het Last of Us-universum wordt. Er zijn maar weinig gameseries die verschillende media op deze geslaagde manier combineren, maar bij The Last of Us gebeurt dit met American Dreams gelijk goed.

Anti-climax

Maar toch gaat daar ergens iets fout met die terugkoppelingen naar de game. De valkuil zit hem namelijk in het feit dat de game al heeft verklapt hoe Ellie en Riley’s uitstapje afloopt. Er is geprobeerd om voorspelbaarheid te voorkomen door een beetje met onze verwachtingen te spelen. Zo dachten we op driekwart van de comic al te weten wat er op de volgende bladzijde gaat gebeuren, maar bleek al snel dat we er flink naast zaten. Op zich een leuke manier om de spanning erin te houden, maar spelen met je lezers’ verwachtingen is riskant. Het is lastig om dit te onderbouwen zonder iets te verklappen, maar het moet toch even gezegd worden dat het einde van American Dreams een klein beetje teleurstelt. De game mag dan aangepast zijn voor de comic, het was logischer geweest als de comic ook nog net iets beter was afgestemd op de game.

Conclusie

De vele koppelingen met gebeurtenissen uit de game zorgen ervoor dat The Last of Us: American Dreams niet zomaar een gamecomic is, maar werkelijk een cruciaal onderdeel van het The Last of Us-universum is. Hoewel het verhaal geen schokkende openbaringen kent, worden bepaalde relaties tussen personages wel verder uitgediept en komen we eindelijk te weten wie Riley is. Het is alleen jammer dat de comic niet eindigt op de manier waarop we hoopten, of eerder, verwachtten. Eenieder die geen genoeg krijgt van Ellie’s rebelse capriolen en geïnteresseerd is in haar verleden, doet zichzelf desondanks zeker een plezier door American Dreams in huis te halen.