Uncharted: The Fourth Labyrinth review

Lars Cornelis

Drie mensen die dankzij een reeds op onnatuurlijke wijze overleden archeoloog op het spoor komen van een eeuwenoud geheim, daarvoor de halve wereld afreizen en onderweg op zowel criminelen als haast onmenselijke tegenstanders stuiten. Klinkt dat als een typisch Uncharted-verhaal? Dat kan kloppen, want dit is Uncharted: The Fourth Labyrinth in een notendop.

We kunnen een commissie verdienen voor aankopen die gedaan worden via onze links.

In Uncharted: The Fourth Labyrinth wordt Nathan Drake door Victor Sulivan naar New York gehaald. Een oude vriend van Sully is op lugubere wijze om het leven gebracht en zijn dochter, tevens Sully’s petekind, staat erop dat een bepaald mysterie tot de bodem wordt uitgezocht. De vermoorde archeoloog onderzocht verschillende doolhoven in Griekenland en Egypte en was op het spoor van een groter, overkoepelend mysterie. En als Drake en Sully bij elkaar komen, worden er gegarandeerd eeuwenoude mysteries ontrafeld. Zo ook in The Fourth Labyrinth.

De juiste snaar

Dat het verhaal een typisch Uncharted-verhaal is, staat buiten kijf. De cast is redelijk standaard, met Drake, Sully en een aantrekkelijke jongedame aan de ene kant en een vijand die Drake en co. achtervolgt. En dat iedereen ondergrondse, niet in kaart gebrachte kelders en doolhoven afspeurt op zoek naar een schat, mag ook geen verrassing zijn. Maar dat is een blauwdruk die een kind nog kan volgen. De ware kracht achter Uncharted ligt dan ook in de personalisering van de verschillende personages. En ook wat dat betreft verdient Christopher Golden een dikke pluim.

“What we lack in stealth we make up for in brazen stupidity and desperation.“

Golden is er namelijk in geslaagd Drake en Sully precies zo neer te zetten als in de games. De dialogen die met name tussen beide personages plaatsvinden, toveren dikwijls een grote grijs op je gezicht en staan bol van de sarcastische opmerkingen, zonder door te slaan. Voorbeelden vinden we al vroeg in het boek. Zo reageert Drake erg jofel met de woorden “ik was toch aan het reizen” als Sully hem naar New York haalt en als Sully dan opmerkt dat Drake er alles behalve okselfris uitziet, reageert hij droog met een “great to see you too”. En als het duo op een gegeven moment een boot moet stelen en Jada, de aantrekkelijke jongedame in dit gezelschap, zich afvraagt hoe, reageert Drake met de gevleugelde woorden: “Possibly just a good old-fashioned sneak. What we lack in stealth we make up for in brazen stupidity and desperation”. En ook een sarcastische opmerking terwijl Drake in de loop van een geweer staart, ontbreekt niet. Ja, als Drake aan het woord is, hóór je gewoon Nolan North in je hoofd. En een beter compliment dan dat kunnen we niet geven aan Christopher Golden, als het gaat om personalisering.

En daardoor is Uncharted: The Fourth Labyrinth ook gewoon een heel erg geslaagd product. Nee, het vult geen lege gaten in in de serie, maar Uncharted heeft nu eenmaal geen echt doorlopend verhaal. Er is dan ook geen enkele duiding in het boek te bespeuren of dit verhaal zich nu voor, na, of tussen een van de reeds verschenen games afspeelt. Het plaatst gewoon onze favoriete, welbespraakte, humoristische en charmante schattenzoeker in weer een avontuur, samen met zijn beste vriend Sully. Precies zoals de games dat doen. Het enige dat in The Fourth Labyrinth ontbreekt, is een klimscene waarin de richels met houvast afbrokkelen terwijl Drake er langs klautert. Verder van A tot Z een trouw en authentiek Uncharted-verhaal.

Conclusie

Uncharted: The Fourth Labyrinth is een typisch Uncharted-verhaal, met een eeuwenoud mysterie dat wacht om ontrafelt te worden. Maar belangrijker is dat de personages, en dan met name natuurlijk Drake en Sully, ijzersterk worden neergezet en precies zo zijn als in de games. Een duidelijke plek in het ‘universum’ neemt The Fourth Labyrinth niet in, maar een betere boekvorm van Uncharted kan je je niet wensen.