Borderlands: The Fallen review

‘Pandora isn’t just a world. It is a planet-sized homicidal maniac.’ Zo wordt de planeet Pandora in het boek Borderlands: The Fallen geïntroduceerd. Een passende omschrijving: de kale planeet wordt haast enkel bewoond door krankzinnigen en roofdieren. In de game stortten we ons op deze aardkloot met vier stoere Vault Hunters, ieder met zijn (of haar) eigen charmes. Maar aan deze personages ontbrak eigenlijk één ding: een persoonlijkheid. Borderlands bevat daardoor alle ingrediënten voor een interessant gameboek: een spannende setting en een viertal personages die nog compleet ingevuld kunnen worden. Daarom zijn we verbaasd dat auteur John Shirley deze opzet links heeft laten liggen en voor een compleet andere aanpak is gegaan, met minder geslaagde gevolgen.

In plaats daarvan volgen we namelijk de avonturen van de familie Finn, bestaand uit vader Zac, zijn vrouw Marla en hun zoontje Cal. Door een reeks aan gebeurtenissen wordt hun fijne vakantietripje verstoord en belanden ze allemaal – opgesplitst – op Pandora. Zoals je verwacht van een stel verwende randstedelingen, zijn zij zowel fysiek als mentaal niet voorbereid op deze kleine detour. Zac wordt al snel bijna opgevroten door ofwel Skags, dan wel kannibalistische bandieten en Marla heeft het ook niet makkelijk wanneer ze de hormonen van alles wat los of vast zit op hol doet slaan. Cal heeft het iets makkelijker en vormt de sidekick van Roland – één van de helden uit de eerste game.

Vermoeiend

De Finn-familie probeert elkaar terug te vinden bij de ruïnes van een gecrasht alien ruimteschip, waar ook nog eens kostbare artefacten zouden liggen. Het boek wisselt af tussen de belevenissen van iedere Finn. Het zijn aldoor maar korte passages per familielid, waardoor de lezer scherp gehouden wordt en het verhaal zich snel lijkt te ontwikkelen. Helaas zijn de passages qua inhoud niet erg afwisselend: Zac, Marla en Cal bevinden zich eigenlijk altijd wel in nood en geen van hen komt ooit echt in actie. Na een tijdje word je er een beetje moe van om te lezen dat Marla alwéér gevangen is genomen door lustige bandieten en hoe Cal weer ternauwernood gered wordt door Roland – die overigens vreemd genoeg enkel een bijrol vervult in het boek. Op het gebied van personages slaat John Shirley hier dus compleet de plank mis, door wat suffe mensen de hoofdrol te geven en juist de personages van wie we meer willen zien naar de achtergrond te schuiven.

Maar niet alleen qua personages verliest The Fallen zijn geloofwaardigheid als Borderlands-boek. Naast gewelddadige en stoere personages missen we ook andere hoofdelementen uit de games. Bijvoorbeeld de ‘bazillion’ guns en het plunderen. Als je op een planeet als Pandora geen Skag-ontbijt wilt worden, moet je natuurlijk goed uitgerust zijn en dus is ieder personage in The Fallen wel bewapend met één of meer schietijzers. Helaas worden deze wapens vaak aangeduid met enkel de classificatie van het wapen (enkel ‘shotgun’, of ‘revolver’) en wordt er geen optimaal gebruik gemaakt van de kleurrijke wapencatalogus die Borderlands biedt. Maar ook de droge humor die zo kenmerkend is aan Borderlands zien we niet terug in The Fallen. Het boek is juist zeer grimmig en lijdt aan een gebrek aan komische one-liners.

“Pandora wordt met veel detail beschreven en er komen zowel beestjes uit het eerste deel als uit Borderlands 2 in voor“

Maar Borderlands: The Fallen is niet helemaal een gefaald product. Wanneer er daadwerkelijk actie plaatsvindt dan gebeurt dit ook met veel bravado en wordt het weer even duidelijk dat we echt een Borderlands boek aan het lezen zijn. En ookal slaagt Shirley er niet in boeiende personages neer te zetten, weet hij wel hoe je een sfeervolle setting op papier moet zetten. Pandora wordt met veel detail beschreven en er komen zowel beestjes uit het eerste deel als uit Borderlands 2 in voor. Wanneer je alle menselijke wezens in het boek wegdenkt zou je zelfs kunnen stellen dat The Fallen een uitstekende gids tot de flora en fauna van Pandora is.

Conclusie

Borderlands: The Fallen is een boek met een identiteitscrisis. Aan de ene kant weet Shirley de juiste snaar te raken met zijn overtuigende afschildering van Pandora. Aan de andere kant probeert hij het een beetje teveel zijn eigen verhaal te maken door zelfverzonnen personages de hoofdrol te geven, waardoor het boek een beetje als fan fiction aanvoelt. Van de vier hoofdpersonages uit de game wordt alleen Roland behandeld, maar zelfs aan het einde van het boek weten we nog bijna niks over hem omdat hij enkel een bijfiguur is. Toch is het geen straf om het boek te lezen dankzij de fijne schrijfstijl en het veelvuldig afwisselen van passages. Voor de echte die-hard Borderlands-fan is het wellicht interessant, maar verwacht geen diepe verkenning van het Borderlands-universum in The Fallen.