Borderlands: Unconquered review

Alicia Tai

Stel, je hebt een kaart met daarop de locatie van een waardevolle schat. Maar om daar te komen, moet je dwars door het enorme Psycho-leger van een dame met ietwat psychotische trekjes, die jou maar al te graag dood wil hebben. Wat doe je dan? Juist ja, zo suïcidaal als je maar zijn kan dwars door die ellende heen scheuren. Tenminste, zo luidt het doordachte plan van Roland en compagnie in het boek Borderlands: Unconquered van John Shirley.

We kunnen een commissie verdienen voor aankopen die gedaan worden via onze links.

Het is niet de eerste keer dat John Shirley zich aan het universum van Borderlands waagt. Dit is het vervolg op het boek Borderlands: The Fallen, die naar onze mening de essentie van de Borderlands games niet helemaal goed naar boekvorm wist te vertalen. Shirley lijkt met dit tweede deel niet dezelfde fout te willen maken en heeft daarom de jammere familie Finn uit The Fallen vervangen door de hoofdpersonages uit de eerste Borderlands game. Alhoewel… Roland, Brick en Mordecai zijn aanwezig, maar Lillith is om onverklaarbare reden vervangen door een dame genaamd Daphne.

Dingen kapot knallen

Doormiddel van metafictie vertelt buschauffeur alsmede wapenhandelaar Marcus Kincaid een verhaal over hoe dit viertal op zoek was naar schatten en daarbij de knotsgekke Goddess General Gynella en haar leger heeft verslagen. Heel veel meer heeft het verhaal niet om het lijf, maar dat heeft een Borderlands-boek ook niet nodig. Zolang er maar een excuus is om heel veel dingen kapot te maken, en dat is precies wat er gebeurt.

Wat gelijk opvalt is dat dit boek veel meer actie bevat dan zijn voorganger: hele legerkampen worden opgeblazen, er worden gewelddadige gladiatorengevechten gehouden en er verdwijnen tientallen Psychos onder de wielen van Outrunners en andere voertuigen. Actie is dus volop aanwezig en Shirley gaat lekker in op de meest smerige details wanneer Brick bijvoorbeeld zijn vingers door de oogkassen van een Psycho Midget boort.

Doei geloofwaardigheid

Het gaat echter mis wanneer Roland en Mordecai op een kamp stuiten waar complete families met kinderen in harmonie leven. Wacht even – kinderen op Pandora? Hier klopt iets niet. Iedereen die de games heeft gespeeld weet dat Pandora geen geschikte plek is om een gezin te stichten en hierdoor verliest Unconquered gelijk een groot deel van zijn geloofwaardigheid. Dit gevoel wordt alleen maar versterkt op het moment dat Psychos in staat blijken te zijn om intelligente conversaties met elkaar te voeren. Wat ook jammer is, is dat andere belangrijke kenmerken van de Borderlands-serie weer niet terugkomen in de boeken. Die geweldige flauwe humor is namelijk wederom nergens te bekennen en ook de wapens zijn niet Borderlands-esque genoeg. Dit wordt met name goed geïllustreerd wanneer er olie op de grond ligt en deze met vuur aangestoken wordt, en niet bijvoorbeeld met een tof vuurspuwend Maliwan-geweer. Shirley heeft dus duidelijk weer zijn huiswerk niet goed gedaan en dat is jammer.

Gelukkig is Shirley wel een meester in het vertellen van science fiction verhalen en leest het boek daardoor weer lekker vlot weg. Hoewel Daphne en Gynella nieuwe personages zijn, worden zij beiden goed ontwikkeld, in tegenstelling tot de rampzalige eentonige personages uit The Fallen. Vooral Gynella is dankzij haar absurde ambitie om Pandora te veroveren met een aan-genot-verslaafd leger, een briljant, krankzinnig figuur die perfect in het Borderlands-universum past. Doordat het boek een aantal ijzersterke passages bevat waarin alle personages volledig tot hun recht komen, zijn de schoonheidfoutjes zoals eerder besproken al snel vergeten. Vooral tussen Roland en Mordecai ontstaat een geloofwaardige, broederlijke band.

Conclusie

Het mag ondertussen duidelijk zijn dat Shirley niet gecharmeerd is van de droge humor uit de games, of zelf gewoon geen gevoel heeft voor humor; anders had hij dit wel verwerkt in het boek. Ook de prachtige idiootheid van ontploffende magazijnen en azijnzuurverspreidende sniper rifles zijn dingen die we nog missen in zijn boeken. Het ontbreken van deze kernelementen ontdoet Unconquered wel een beetje van die Borderlands-magie, maar dat is snel vergeten wanneer er weer geweld losbarst en allerlei lichaamsdelen in pure Borderlands-stijl in de rondte vliegen. Aan het eind van de (bus)rit is Borderlands: Unconquered een geslaagd boek, ondanks de wat serieuzere toon.