De gevechten tussen de UNSC en de Covenant zijn aan het einde van Halo 3 dan misschien gestopt, de oorlog is nog lang niet voorbij; het speelt zich nu alleen ondergronds af. Want na bijna 30 jaar oorlog is er bar weinig liefde tussen de mensheid en de Sangheili (Elites) en dus wil ONI de in chaos verkerende en ongeorganiseerde Sangheili de genadeklap toebrengen. Ondertussen zijn Dr. Catherine Halsey en de laatste Spartans nog altijd vermist. Met Halo: Glasslands wordt de saga voortgezet en het tijdperk ná Halo 3 verkend.
Glasslands bestaat uit drie verhaallijnen, die elkaar voortdurend afwisselen. Direct aansluitend op de gebeurtenissen uit het boek Ghosts of Onyx, uit 2006, is de verhaallijn van Dr. Catherine Halsey, Chief Mendez en de laatste Spartans. Zij zitten in een Forerunner Dyson Sphere, ook wel een Shield World genoemd, die zich weer in een slipspacebel bevindt. Volg je het nog? De onvrijwillige ontdekkingsreizigers moeten zien uit te vogelen waar zij zijn beland en hoe ze kunnen overleven. Buiten de Dyson Sphere is het een stuk minder vredig; ONI heeft een team gevormd bestaande uit een handvol ODST’s, een Spartan, een bijdehante AI en een geleerde die vloeiend Sangheili spreekt. Dit team, Kilo-Five, krijgt de missie om onrust te stoken bij de Sangheili, met als ultieme doel een burgeroorlog tussen verschillende facties te ontketenen. De derde verhaallijn is die van Jul ‘Mdama, een opstandige Sangheili met een vurige haat jegens de mensheid en de Arbiter Thel ‘Vadam, die wel vrede probeert te stichten met de mensheid.
Drie uiteenlopende gezelschappen vertolken de hoofdrol, met als gemeenschappelijke factor dat ze niemand kunnen vertrouwen en dat hun leven verre van vredig zal zijn, ondanks dat het vechten tussen de UNSC en de Covenant is gestopt. Oh, en om het helemaal gezellig te maken worden de Outer Colonies, de meest afgelegen gekoloniseerde planeten, weer opstandig en lijken ze in het naoorlogse tijdperk makkelijker aan wapens te komen dan ooit tevoren. Tot zover dus de ‘vrede’.
Naoorlogs Halo
Glasslands weet op een zeer geloofwaardige manier het naoorlogse tijdperk te verkennen. Aan het einde van Halo 3 leek alles natuurlijk pais en vree en leek Halo een afgesloten hoofdstuk. Dan is de kans natuurlijk groot dan het universum slachtoffer wordt van uitmelkerij. Karen Traviss, de schrijfster van Glasslands, weet echter een vernieuwd, realistisch, chaotisch universum neer te zetten waarin weer van alles mogelijk is. Door de verschillende perspectieven krijg je als lezer meteen een goede kijk in dit naoorlogse universum. Dat zit hem soms in de kleinste passages. Zo speelt een stukje verhaal zich af op Aarde, in een stad waar men is begonnen aan de wederopbouw. Een ander stukje speelt zich af op Sanghelios, de thuisplaneet van de Elites en in weer andere gedeelten worden de planeten die in de oorlog vernietigd werden, ook wel Glasslands genoemd, bezocht. De verschillende verhaallijnen hebben als nadeel dat het soms moeilijk is om uit de losse stukjes de grotere puzzel op te maken en je in te leven in elk personage. Wel eindigt vrijwel elk gedeelte aldoor met een spannende cliffhanger, waardoor je het hele boek door op het puntje van je stoel blijft zitten.
“Dit is Halo voor gevorderden.“
De personages zijn bovendien behoorlijk sterk, op de Sangheili Jul ‘Mdama na. Jul is een beetje plat, maar misschien is dat ook maar beter. De aandacht in ‘zijn’ passages gaat meer uit naar de cultuur van de Sangheili, die nu eigenlijk voor het eerst echt vorm wordt gegeven. De leden van Kilo-Five zijn stuk voor stuk sterk en geloofwaardig, met een speciale pluim voor SPARTAN-II Naomi-010, die aantoont dat Spartans niet per sé emotieloze moordmachines zijn. In het verhaal dat zich in de Forerunner Dyson Sphere afspeelt, is er extra aandacht voor de getraumatiseerde en daardoor zwijgzame Lucy-B091, die in Glasslands en stuk meer persoonlijkheid krijgt dan in Ghosts of Onyx. Toch moet er vast worden gesteld dat Traviss niet optimaal gebruik maakt van de basis die in andere media voor haar is gelegd. Glasslands bevat hier en daar een anticlimax, maar ik kan hier helaas geen verdere uitleg over geven omdat ik belangrijke gebeurtenis dan onherroepelijk verraad.
Grimmig
Navenant met de regels van oorlogvoering anno 2553, is ook de sfeer van het boek veranderd. Glasslands is grimmig en lijkt in de verste verten niet op de voorgaande boeken in de Halo-serie. Dit is geen heldenverhaal, met in de hoofdrol een idool als Master Chief, Kurt-051 of Sergeant Johnson. Er wordt ook bijna geen schot gelost in Glasslands en dat is even wennen voor de Halo-fan. Het is niet zo dat Glasslands traag of saai is, waar Cryptum bijvoorbeeld last van had, maar het is een wat diepgaander boek dat zich meer richt op politieke spelletjes, het belang van geloof en structuur en ethische vraagstukken. Misschien wordt hiermee wel de volwassenheid van de boekenserie geïllustreerd; Halo is inmiddels meer dan een beetje knallen en de boekenserie worstelt zich nu volledig vrij van de games, doch met hier en daar een goed getimede knipoog naar de roots van de franchise. Dat zal niet iedereen kunnen waarderen en het is duidelijk dat Traviss een ander soort schrijfster is dan Eric Nylund (Fall of Reach, First Strike, Ghosts of Onyx) of Joseph Staten (Contact Harvest).
Toch gaat Traviss en onvoorwaardelijk van uit dat Glasslands gelezen gaat worden door fans, niet door nieuwkomers. Het boek zit vol verwijzingen naar de games en naar eerdere boeken, en dan met name naar Ghosts of Onyx. Terugkerende personages worden niet aan je voorgesteld, belangrijke gebeurtenissen waar naar wordt verwezen worden niet toegelicht en de verschillende buitenaardse rassen worden bijna altijd bij hun eigen naam genoemd. Maak dus kennis met de Hugarok, Jiralhanae en Kig-yar en vergeet de Engineer, de Brute en de Jackal. Denk dus niet dat je via Glasslands wel even kennis kunt maken met de boekenserie van Halo; dit is Halo voor gevorderden.
Conclusie
Halo: Glasslands redt Halo van de uitmelkerij. Karen Traviss weet met gemak een vernieuwd, geloofwaardig en interessant universum te creëren dat het toneel kan vormen voor meer dan genoeg nieuwe verhalen. Toch is duidelijk dat Traviss een andere weg inslaat dan haar voorgangers; het ouderwetse geknal tussen mariniers en Covvies maakt plaats voor smerige politieke spelletjes, ethische vraagstukken en zelfbewustwording. Het gebrek aan duiding en achtergrondinfo bij veel personages en verwijzingen naar eerder gebeurtenissen verraadt dat Traviss dit boek toch echt bedoeld heeft voor de fanatieke Halo-fans, terwijl juist voor hen die verschuiving van focus even schrikken is. Desalniettemin een onwijs interessant boek dat de doorstart van de serie markeert.
Halo: Glasslands is onderdeel van de Halo Tijdlijn.
Halo: Glasslands
Pluspunten
- Vernieuwd, geloofwaardig universum
- Boort interessante vraagstukken aan
- Eindelijk het vervolg op Ghosts of Onyx
Minpunten
- Onduidelijk door veel Halo-jargon
- Halo-boek zonder grote vuurgevechten
- Anticlimaxje hier en daar
